RYUICHI SAKAMOTO - KOKO

Ryuichi Sakamoto - ASIENCE - アジエンス

20th Anniversary F.A.B

ถึงเพื่่อนๆ FAB 11 ทุกคน


มีเรื่องแจ้งให้รู้กันว่า ขณะนี้ กำลังจะมีงานเล้ียงศิษย์เก่า คณะศิลปกรรมศาสตร์ ครบรอบ 20 ปี เป็นที่ค่อนข้่างแน่นอนคือวันเสาร์ ที่ 6 มิถุนายน 2552 และระหว่างที่จะถึงวันที่กำหนดจะมีการจัดทำหนังสือทำเนียบของคณะ โดยผมรับหน้าที่เป็นผู้ประสานงานและรวบรวม รายละเอียดของทุกๆ คนในรุ่น 11 จากทุกภาควิชา (นิเทศศิลปฯ, ตกแต่งภายใน, ทัศนศิลป์) ทั้งนี้จึงต้องรบกวนเพื่อนๆ ดังนี้นะ

1. ขอให้ทุกคนส่งรายละเอียดของแต่ละคน คือ ชื่อ-สกุล, ชืื่อเล่น, ที่อยู่, เบอร์โทรบ้าน, มือถือ, อีเมล์, ชื่อบริษัทที่ทำงาน, ตำแหน่ง (สำหรับคนที่อยู่ต่่างประชาติ ขอทั้งเมืองไทยกับที่เมืองนอกเลยนะ) ทั้งนี้ต้องการนำมาลงในหนังสือครับ โดยรบกวนส่งมาให้ผมภายในวันที่ 25 ตุลาคม 2551 นี้

2. ในวันงานจะมีการประกาศและมอบรางวัลศิษย์เก่าดีเด่น โดยจะมีการเสนอชื่อเพื่อนของเราแต่ละภาควิชา ว่าจะส่งใคร โดยมีคณะกรรมการตัดสิน จากพี่ๆรุ่น 1-10 และคณะอาจารย์ ดังนั้นจึงขอให้ช่วยเสนอชื่อเพื่อน และต้องการรายละเอียดผลงาน ความสำเร็จที่เป็นที่ยอมรับต่อวิชาชีพที่ทุกคนทำงานอยู่ ว่าเคยได้รับรางวัลอะไรบ้าง เป็นต้นนะ

3. ก่อนจะมีการจัดงานปีหน้า จะมีการระดมทุนจัดงาน โดยอาจจะมีการให้ช่วยหาสปอนเซอร์มีช่วยสนับสนุน เพื่อนๆคนไหนมี คอนเน็คชั่นที่พอจะขอทุนได้ รบกวนช่วยบอกกันด้วยนะ ผมจะหาทีมไปช่วยติดต่อด้วยครับ

4. การจัดระดมทุน อาจจะเป็นรูปแบบจัดงานแล้วให้เราช่วยซื้อบัตรเพื่อนร่วมกิจกรรม แล้วนำเงินทุนนั้้นมาจัดงานเลี้ยงในวันที่ 6 มิ.ย. 52 หรือการขอทุนรูปแบบสปอนเซอร์ลงในหนังสือทำเนียบศิษย์เก่า หรือใครมีความคิดเห็นเสนอช่วยแจ้งมาบอกกันได้ครับ

5. สุดท้ายครับ ผมรบกวนเพื่อนๆ รุ่นเราที่ได้รับอีเมล์นี้ช่วยส่งข่าวต่อให้คนอื่นๆ ้เพราะผมมีอีเมล์ทุกคนไม่ครบครับ



**** ข้อมูลรายละเอียดที่จะลงหนังสือทำเนียบ ส่งกลับมาให้ผมที่ auu312@gmail.com หรือโทร 08 1805 2484 ได้นะครับ *****


ขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนมากกกกก ครับ
อู๋ FAB 11 นิเทศศิลปฯ

I.O.U.S.A

Courtesy of Design Observer


It’s not often that graphs and numbers take center stage in a popular film, but in the brilliant hands of graphic designer Brian Oakes, information design is not a backdrop but a main character in the recently released documentary I.O.U.S.A.



:: Debt-to-GDP Projections


:: Deficits and Social Security

GOOD FUN O' DAY : SMOKEY AND THE BANDIT

ABC3D

ABC3D : Marion Bataille

MUTO a wall-painted animation by BLU

http://www.blublu.org/sito/video/muto.htm



Blu has created a jaw-dropping animation where street art comes alive (and then dies) that was made in Buenos Aires and southwest Germany.

Happy Birthday 2B

Opeth

Things I have learned in my life so far

:: Things I have learned in my life so far by Stefan Sagmeister (Author)




This book began as a list designer Stefan Sagmeister made in his diary under the title Things I have learned in my life so far, which includes statements such as “Worrying solves nothing” and “Trying to look good limits my life.” The list reveals something that is profoundly true: Although human beings have been pursuing happiness for countless generations, it is not so easily achieved. And we need constant reminders to keep us on the right path.

With the support of his clients, Sagmeister transformed these sentences into typographic works, from billboards in France to sign-toting inflatable monkeys on the streets of Scotland. Accompanied by essays from design historian Steven Heller, Guggenheim chief curator Nancy Spector, and UK psychologist Daniel Nettle, as well as Sagmeister’s own words, the series is revealed as a complex blend of personal revelation, art, and design–an eclectic mix of visual audacity and sound advice.

This book consists of 15 unbound signatures in a laser-cut slipcase. Shuffling the sequence of the signatures will produce 15 different covers.

Joshua Allen Harris' Inflatable Sculpture

Article Courtesy of Woostercollective
(http://www.woostercollective.com)

:: Joshua Allen Harris has created some fantastic New York street art in the form animals made out of shopping bags positioned on subway street grates that cause them to periodically inflate and animate.

: Air Bear New York


: Street Zoo

Kinematic typography

Article Courtesy of Always watching
(http://www.alwayswatching.org)

"Type is saying things to us all the time. Typefaces express a mood, an atmosphere, they give words a certain coloring."

"Graphic design is the communication framework through which these messages about what the world is now and what we should aspire to - it's the way they reach us. The designer has an enormous responsibility. Those are the people putting their wires into our heads."

But what happens when you combine typography with motion? That's the process of kinematic typography and the results, when paired with some excellent scenes from your favorite films and TV shows, can be moving and marvelous.

: For a great video demonstrating kinematic typography AND explaining what typography is.


: Pulp Fiction

In this re-creation of the famous assassination scene in Pulp Fiction, creator Jarratt Moody deftly blends together different fonts to great effect, and employs one of the best uses of font close-ups you'll ever see.

: Psycho

This is perhaps one of the simpler of these videos, but still quite effective. Specifically, the words in this video interact with each other in a jumbled mess that seems to indicate Bates' own state of mind.

: The Big Lebowski

Scenes from the Coen Brothers' hilarious film, and this video by Michael De Graaf, though simplistic compared to the others, offers a good look at several interesting elements of kinematic typography: wacky color usage, simultaneous dialogue and ellipses.

» Read More : http://www.alwayswatching.org/features/great-scenes-television-and-film-told-using-only-typography

Cassette

'The graveyard of the new'

Article Courtesy of About Last Night (http://www.artsjournal.com/aboutlastnight)

"Did you know they've started making guitars that tune themselves?" asked my trainer, who is a serious amateur guitarist.
"That's so cool," I replied. (I talk that way at the gym.)
"I dunno," he said. "Seems kind of redundant to me."
"I know what you mean," I said, "but it doesn't matter--it's still cool." And it is, very much so. Like most men, I am a medium-bore neophile who regards labor-saving technology as an absolute boon and expensive gimmickry as self-justifying, and a guitar that tunes itself hits the bull's-eye on both counts.



But I also have a long memory, and my trainer's question immediately put me in mind of the recent announcement that Polaroid will stop manufacturing self-developing film later this year. The once-miraculous "instant cameras" that first went on the market in 1948 were rendered irrelevant by the introduction of digital photography, and in a matter of months they will all be museum pieces, henceforth destined not to take snapshots but to gather dust in never-opened closets.
My father, who was a devoted gadget buff, owned two Polaroid cameras and bought me a third, the budget-priced Swinger, whose cheery TV jingle rattles around pointlessly in my head to this day:



It was one of the many shiny pieces of up-to-the-minute stuff that briefly brightened my childhood, then was relegated to the capacious basement of my home in Smalltown, U.S.A., as soon as something newer and better came along. That's what happened to my first portable phonograph, my first reel-to-reel tape recorder, my first cassette deck...the list goes on and on. Some got carted off to the garbage dump, but most continue to molder in that same basement, unused and unusable, totally forgotten save on the rare occasions when a passing remark brings one of them to mind.
Three years ago I posted a list of "things I no longer use, do, or see." Thinking about my old Swinger put a different set of memories in my head, and I started drawing up a list of inventions I first encountered when young that are now taken for granted. I'm not talking about cable TV, VCRs, Walkmen, answering machines, or word processors--those came later--but the once-astonishing inventions of my childhood that have since woven themselves into the fabric of American life as securely as a dead metaphor:

• Direct long-distance dialing. Most long-distance calls were still placed through operators well into the Sixties. You could call person-to-person or collect, and neither way was cheap, so my parents figured out a way to finesse the system. As soon as we returned to Smalltown from a midwinter visit to my grandmother's house, my mother would immediately place a person-to-person call to my grandmother--using a code name instead of her real name. Grandma would then politely decline to accept the call and hang up, knowing that we'd gotten home safely. (How many other small-town folk used the same trick?) Then Direct Distance Dialing arrived in our neck of the woods, at which time the Smalltown telephone exchange, which had previously been known as GRanite-1, became the infinitely less exotic 471, and the romantic days of person-to-person calls and Double-Secret Code Names came to an end.

• Fast food. In southeast Missouri it started with McDonald's, as it did in most parts of America, but for many years Smalltownians had to go to Cape Girardeau, a half-hour north of us, to buy their Big Macs. The first modern fast-food burger chain to lay down a marker in Smalltown was the now-defunct Burger Chef, which advertised its wares with another idiot jingle that I can still sing: French-fried potatoes/Crisp and fresh/And the greatest fifteen-cent/Hamburger yet. It was, too, as far as I was concerned.

• Electric car windows. I'll never forget the year that my father bought a car with motorized windows. I must have spent a good half-hour sitting in the driver's seat, opening and closing them over and over again. They seemed to me to be the very quintessence of industrial magic.

• Color television. We bought our first color TV, a Curtis Mathes set with a round picture tube, in 1964 or 1965. The first shows I remember seeing in color were Batman and (naturally) Walt Disney's Wonderful World of Color, though even before that I can remember marveling at the animated peacock that introduced all shows broadcast in Living Color on NBC:



• Automobile tape decks. One doesn't run into them very often these days--the CD has replaced the cassette, and is itself well on the way to being replaced by the iPod and its progeny--but the idea of being able to listen to music of your own choosing in a car remains very much with us. When I was young, though, it was a privilege, not an entitlement. Back then we listened to whatever was playing on the radio, and in Smalltown, U.S.A., we had a grand total of two stations from which to choose.
Then, in 1964, the eight-track tape cartridge was unleashed on an astonished world, and within a year or two my father had bought a new car that contained a factory-installed tape player. He bought the tapes, too, which meant that we mostly listened to Stan Kenton and Frank Sinatra (neither of whom I had yet learned to appreciate) on our Sunday drives to nowhere in particular. But the eight-track player was a great invention all the same, and nowadays I can't imagine life without its descendants, which have seen me through many a traffic jam. I once listened to all five of Beethoven's late string quartets while stuck in Labor Day traffic on the Pennsylvania Turnpike, with Benjamin Britten's The Turn of the Screw thrown in as an encore.

• Digital clocks. Do you remember learning how to tell time? I do, and I wonder whether children raised in the digital age find the faces of old-fashioned clocks as mysterious and inscrutable as I did when I was a boy.

• Photocopiers. They came to Smalltown, U.S.A., some time in the early Seventies. Before that you used carbon paper, or typed your document on a stencil and ran it through a quaint old machine called a mimeograph that produced moist, strange-smelling copies printed in purple ink.

• Personal calculators. I belong to the last generation of American high-school students that learned how to use a slide rule. In my senior year, the students in my physics class were permitted to check the computation on their exams by using a desk-model calculator that was kept on the teacher's desk. My father gave me a solar-powered handheld calculator as a going-away-to-college present, back in the days when such devices still cost a fair amount of money.

Yet I can't help but ask: how many of the aforementioned devices will have been carted off to the graveyard of superannuated technologies a half-century after I, too, am dead and buried? They were and are wonderful--but so was my little Polaroid Swinger, which cost $19.95, just like the jingle said, and gave me at least a hundred thousand dollars worth of pleasure. Sic transit!

'Chasing Pavements'

Adele 'Chasing Pavements'

image from http://www.motiontheory.com/work/adele_chasing-pavements

A surreal dance to link a car accident and a broken relationship

What initially appears to be the scene of a car accident turns out to be the stage for a couple's amazing dance set entirely against the ground. Motion Theory (http://www.motiontheory.com) director Mathew Cullen conveyed the relationship themes in "Chasing Pavements" with a dramatic two-dimensional dance that has a man and a woman falling in and out of love. The amazing dance, which creates the illusion of natural movement along the pavement, was achieved entirely in camera, without the use of any visual effects or wires. "Chasing Pavements" represents the first music video for Adele, a rising star on the British independent music scene with XL Recordings, the label for such acts as Sigur Ros, White Stripes, and Radiohead, among many others. Adele's role in the video represents the failing relationship more literally, with an escalating conflict in her own on-screen relationship. When the song breaks into chorus, the two injured people on the ground break into a sensual dance, culminating in a final dance that breaks through both storylines.

S K A N

From : www.natui.com.au

“ชื่อบอมบ์ครับ ชื่อจริงชื่อ สกัณห์ อายุรพงค์์ ์”ผมอาจจะไม่ต้องการความมั่นคง แต่ผมต้องการความมั่นใจ มั่นใจว่าชีวิตนี้ต้องสนุกแน่ๆ และการเรียนรู้จากชีวิตในซิดนีย์"



" มีผู้กำกับหนังคนนึงที่รู้จักกันเค้าบอกผมเสมอว่า การใช้ชีวิตก็เปนศิลปะอย่างหนึ่ง แรกๆ ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจ "

นี่คือบทสัมภาษณ์ชายฉกรรจ์วัย 26 ท่าทางไม่น่าไว้วางใจ ดูเผินๆอาจจะดูเปนคนขี้อาย เงียบๆไม่ค่อยพูด แต่อย่าได้หลงเชื่อหน้านิ่งๆ ของมันเป็นอันขาดมิฉะนั้น คุณอาจจะต้องนั่งปวดหัวไปตลอดคืน ไม่เชื่อถามชาวร้านชาติไทยในคืนวันปีใหม่ได้ แต่เชื่อเหลือเกินว่าทุกท่านคงเคยผ่านตากับงานของเค้า โปสเตอร์หนังไทยและเทศหลายเรื่องเป็นฝีมือของมัน ผู้ที่ผ่านการทำงานมาสารพัดตั้งแต่เป็นอาจารย์สอนมหาวิทยาลัย, ผู้กำกับ MV, ครีเอทีฟ, ออกแบบโปสเตอร์หนัง ยัน เช็ดขี้ในส้วม!

- แค่ชื่อมันก็ประหลาดแล้ว
ชื่อบอมบ์ครับ ชื่อจริงชื่อ สกัณห์ อายุรพงค์ มีคนถามเยอะมากว่าชื่อแปลว่าอะไร เคยถามแม่ ๆ บอกว่าแปลว่า "คนอันเปนที่รัก" แต่ อ.สอนภาษาไทยที่โรงเรียนบอกว่าแปลว่า ดำดี!
เป็นคนชอบศิลปะ แต่ก็สนใจในเรื่องวิทยาศาสตร์ เพราะมีแม่เป็น อ.สอนฟิสิกส์ ชอบวาดรูปจะมีดินสอ กับสมุดสเก๊ตช์ติดตัวตลอด ชอบอ่านหนังสือ ชอบดูหนัง ฟังเพลง มาตั่งแต่เด็กๆ ยามว่างก็ทำหนังสั้น ผลาญเงินเดือนตัวเองเล่น



- หนังไทยของเรา เบียร์ไทยของเรา
เรียนจบจากคณะศิลปกรรม ม.กรุงเทพ สาขาออกแบบนิเทศศิลป์ ประมาณ 5 ปีมาแล้ว งานแรกที่ผมทำหลังจากเรียนจบมา 1 เดือน คือเปนผู้กำกับมิวสิควีดิโอ ให้วง The Olarn Project เอาเข้าจริงๆ ก็ทำทุกตำแหน่งที่มี เพราะไม่มีตังค์ไปจ้างคนอื่น สนุกมากชวนเพื่อนๆ มาทำด้วยกัน หนังสือพิมพ์วิจารณ์ว่างานห่วยแตก เหมือนเด็กจบใหม่ทำ .....อ้าวก็จบใหม่จริงๆ นี่หว่า

หลังจากนั้นระเห็ดเข้ามาอยู่วงการหนังไทย เปน Creative บริษัทโปรโมทหนังไทยแห่งหนึ่ง ก็มีหน้าที่คอยคิดการโฆษณาให้หนังไทย กับเล่นน้ำเต้า ปู ปลาเปนเพื่อนเจ้านาย เรื่องแรกที่ได้ทำคือแฟนฉัน ทำอยู่ปีนึง ทำงานยังกับควาย ตี 3-4 ลูกค้ายังโทรมาสั่งงาน ก็รู้สึกว่าถ้าทำต่อไป เส้นเลือดในสมองอาจแตกได้ กำลังจะลาออก

พอดีทาง บ.ไฟว์สตาร์โปรดักชั่น ซึ่งตอนนั้นเปนลูกค้าอยู่ ชวนมาทำงาน เค้าบอกจะเปิดบริษัทให้ ก็ใจง่าย ก็เลยมีบริษัทเปนของตัวเองกับเพื่อนๆ ที่ลาออกมาด้วยกันอีก 4 คนชื่อ บ.Stadio ที่นี่เริ่มอัพเกรดตัวเองเป็น Design Director หลักๆเลยก็คือวางแผนการโปรโมทหนังไทยและเทศ ออกแบบโปสเตอร์ ตัดต่อตัวอย่าง สปอตทีวีวิทยุ จนถึงคอยอ่านบทหนังที่น่าสนใจแล้วไปเสนอกับทางไฟว์สตาร์

งานโปสเตอร์ที่ผ่านมาก็เช่น หมานคร ลองของ คำพิพากษาของมหาสมุทธ เปนชู้กับผี หอแต๋วแตก พลอย ฯลฯ แล้วก็จะมีในส่วนกำกับมิวสิควีดิโอ พวกเพลงประกอบหนังต่างๆ ทำรายการสกุ๊ปเบื้องหลังหนัง อ่านสปอตโฆษณา

แล้วก็จะมีการทำโปรโมทให้กับหนังต่างประเทศของค่ายอื่นๆ เช่น WPM . M picture บางเรื่องก็ต้องมาทำโปสเตอร์ใหม่ให้เท่ากับการตลาดของเมืองไทย ตั้งชื่อไทยให้กับหนังฝรั่ง หนังเกาหลี
เคยไปพากษ์ลองหนังด้วยนะ เรื่อง Invisible waves ตอนพากษ์เกร็งมาก อยู่ในห้องอัดคน มีผู้กำกับยืนคุมอยู่หน้ากระจกโคตรกดดัน ทำอารมณ์ไม่ได้เลย เค้าเลยไม่เอา

- นักเรียนนอก มาแล้วจ้า

ตัวผมจะมีเครื่องวัดความสนุกติดอยู่ เราเริ่มรู้สึกไม่ท้าทายกับงานที่ทำ แล้วการบริหารบริษัทมันมีเรื่องตัวเลขเข้ามาเกี่ยวข้อง เราปวดหัว มันเหนื่อยนะเวลาไปกองถ่ายแล้วต้องคุมคน30-40คน แล้วมาคิดว่าเราอายุยังไม่มาก ยังน่าจะออกไปค้นหาอะไรได้อีก อยากเรียนรู้กับความรู้สึกหลายๆแบบ อยากจบนอกพูดไทยไม่ซัด(555) ก็เลยลาออกจากบริษัทตัวเองมาที่นี่

โดยตอนแรกยังไม่มีแพลนอะไรแค่ลงเรียนภาษาไว้
มาถึงซิดนี่ย์ 1 วันก่อนที่พายุเข้า เรือเกยตื้นที่นิวคาสเซิล เพื่อนบอก ตัวซวยมาเยือนแล้ว ประเทศเค้าอยู่กันตั้งนานไม่มีพายุ หนาวชิบหาย ใช้ชีวิตอย่างอดสูอยู่เป็นเดือน กินแต่แครอทกับหัวหอมเพราะมันถูก!
ไปสมัครงานที่แรกในซิดนีย์เป็นบริษัทตัดต่อ กล้าหาญมากภาษาก็พูดไม่ค่อยเปน ใส่สูทไปอย่างเท่ กะทำตัดต่อเต็มที่ แต่เค้าบอกว่าคนตัดตต่อเต็ม มีว่างอยู่ตำแหน่งเดียวคือ Cleaner จะทำมั้ย ผมตอบทำครับ รีบถอดสูทออกแทบไม่ทัน

เปนช่วงเวลาครั้งหนึ่งในชีวิตที่ใกล้ชิดกับขี้คนอื่น อยู่เมืองไทยใช้เครื่อง G5 อยู่เมืองนอกใช้เครื่องดูดฝุ่น ทำอยู่เดือนนึง ก็ลาออกเพราะมีอยู่วันนึงเลิกงานประมาณเกือบ ๆ 5ทุ่ม นั่งรอรถเมล์แถวมาสคอต ป้ายรถก็ไม่มีไฟเปลี่ยวมาก โดนแก๊งวัยรุ่นฝรั่งมาไถตังค์ เดชะบุญด้วยความที่มีหน้าตาซื่อบื้อเลยเอาชีวิตรอดมาได้
เอาชีวิตมาเสี่ยงแท้ๆ

หลังจากนั้นเงินทองที่ติดตัวมาก็ร่อยหรอ เกือบจะโดนจับเพราะขโมยกระดาษทิชชู่ในห้องน้ำห้างเพื่อเอามาใช้ที่บ้าน ต่อมาได้งานร้านพิซซ่า แต่เวลาใครถามว่าทำอะไร ก็จะบอกว่าทำงานเกี่ยวกับสิ่งแวดล้อม คือถ้าขยะมันเต็มก็ยกไปทิ้ง จานสกปรกก็เอาไปล้าง โดนเจ้าของร้านที่เป็นฝรั่งด่าทุกวันไม่รู้มันเป็นอะไร วันๆ ได้กินเศษพิซซ่าที่เหลือจากลูกค้า มันไม่ให้กินอะไร รู้สึกแย่ยิ่งกว่ารู้ว่า สมัคร จะเปนนายกซะอีก



- รสชาติไทยแท้เหมือนแม่ทำให้กิน

มีอยู่วันนึงนั่งเรียนอยู่มีแมสเสจลึกลับส่งมาว่าให้โทรกลับหาน้าตุ๋ยร้านชาติไทยด่วน ก็เลยโทรไปหา น้าตุ๋ยบอกว่าอยากให้มาทำโฆษณา กับออกแบบเมนูร้านชาติไทยที่กำลังจะเปิดใหม่หน่อย เย็นวันนั้นก็ลาออกจากร้านพิซซ่าเลย
ก็ทำงานเป็นกราฟฟิก ดีไซน์ ออกแบบเมนู กราฟฟิกต่างๆในร้าน ให้น้าตุ๋ย จนถึงทุกวันนี้ก็ 5 เดือนแล้ว ดีใจมาก

สิ่งหนึ่งที่ผมสังเกตในชีวิตคือ ผมจะได้เจอและได้ทำงานกับคนดีๆ เสมอ คือมันไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการที่เราได้อยู่กับคนที่มีความคิดดีๆ สิ่งแวดล้อมดีๆ ผมก็เนียนกินข้าวฟรีทุกวัน จนน้าตุ๋ยจับได้ว่าไอ้นี่ตลกแ-กนี่หว่า นั่งทำกราฟฟิกอยู่บนร้านชั้น 2 วันดีคืนดีก็จะมีโทรศัพท์ลึกลับ ( อีกแล้ว ) ให้ลงมาช่วยทำน้ำปั่น ล้างแก้ว ค้นหาจิตวิญญาณในฟองน้ำยาล้างจาน เราเพิ่งค้นพบว่างานทำน้ำปั่น มันโคตรท้าทายเลย สนุกกว่าประชุมกับพวกใส่สูทเยอะ ยิ่งเวลาเห็นใบออเด้อร์ยาวเป็นหางว่าวจะรู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ เหงื่อออกตูด จำสูตรไม่ได้ปั่นผิดปั่นถูก บางทีลืมใส่น้ำแข็งด้วยซ้ำ รับประกันขี้แตกทุกคน



- เรียนหนังสือหนังหา

นอกเหนือจากเรื่องงานก็คงเปนเรื่องเรียน เพราะลงเรียน Film ที่ Sydney film school ก็รอโรงเรียนเปิดเดือนกุมภาพันธ์ครับ ไม่ได้ตั้งใจจะมาเรียน บังเอิญวันหนึ่งไปเดินดูงานออกงานเกี่ยวกับการศึกษา แล้วไปเจอบู๊ทของโรงเรียนนี้ รู้สึกว่ามีความคิดในเรื่องหนังคล้ายๆกัน เลยไปขอรายละเอียดและแนะนำตัวว่าเราทำโน่นทำนี่มา ตอนแรกๆทางโรงเรียนก็ให้งานกราฟฟิก ออกแบบ โบชัวร์ กับ Certificate ตอนหลังก็เลยตัดสินใจลงเรียนซะเลย
- สิ่งที่ข้าพเจ้าได้เรียนรู้เมื่ออายุ 26 ในต่างประเทศ

มีคนถามผมเสมอว่ามาที่นี่ทำไมงานที่เมืองไทยก็มีความมั่งคงอยู่แล้ว ผมอาจจะไม่ต้องการความมั่นคง แต่ผมต้องการความมั่นใจ มั่นใจว่าชีวิตนี้ต้องสนุกแน่ๆ และการเรียนรู้จากชีวิตในซิดนีย์คือ นามบัตรใช้แทนกระดาษทิชชู่ไม่ได้ มันบาดตูด ทางที่ดีควรตรวจดูว่าในห้องน้ำมีทิชชู่เพียงพอหรือไม่ ถ้าไม่ทันจริงๆแนะนำให้ใช้กระดาษจากหนังสือแจกฟรีจะดีกว่า นุ่มกว่า

" มีผู้กำกับหนังคนนึงที่รู้จักกันเค้าบอกผมเสมอว่า การใช้ชีวิตก็เปนศิลปะอย่างหนึ่ง ผมเชื่อ ผมหมายถึง ผมเชื่อเค้าอย่างสนิทใจ "

A Tribute to Paul Rand

: Here’s a nice little short film about Paul Rand (1914-1996), the brilliant graphic designer most famous for designing logos for IBM, UPS, and other major corporations:

Trampoline Typography

: zZz is playing: Grip
// A music video featuring “trampoline gymnasts simulating typical video effects.” Filmed in one take.